In weerwil van eerdere toezeggingen heeft het Westen de eigen invloedssfeer steeds
verder richting de Russische grens verlegd. Abelows les luidt derhalve: terughoudendheid,
empathie en de-escalatie. Maar wie in het huidige publieke debat zo'n standpunt naar
voren brengt, wordt steevast weggezet als Poetinversteher of op zijn best als hedendaagse
Chamberlain. Dit verketteren van dissidente opinies leidt tot een gevaarlijke versmalling
van het publieke, democratische debat.
'Poetin wil de internationale orde vervangen door de wet van sterkste, door might
makes right.' Kan het stabiele Duitsland tegenwicht bieden? In Kirchicks wat onevenwichtige
portret van Duitsland ligt de nadruk sterk op de Duitse afkeer van internationale
machtspolitiek en de naïviteit waarmee linkse politici Rusland benaderen, de Poetinversteher.
Duitsers, schrijft Kirchick, zien dat ze ingeklemd zitten tussen Rusland en de VS.
Een belangrijk deel van de bevolking wil niet kiezen.
In 2014 nam ze het voortouw in de Oekraïne-crisis. Ze koos de kant van Kiev, en was,
schrijft Boterman, 'onwankelbaar in haar toewijding om de westerse eenheid te bewaren.'
Streng in het opleggen van sancties, zocht ze tegelijkertijd het gesprek met Poetin,
terwijl ze zich thuis de Moskou-gezinde politici, de Putinversteher, van het lijf
moest houden.
"De mensen die Poetin verdedigen heten in Duitsland Poetinverstehers; zij begrijpen
zijn handelen."
