Wij zitten in een goed geïsoleerde woning met zonnepanelen en zijn via de lokale armoedecoach
in contact gekomen met een pas opgerichte groep 'Houd Baarn Warm!' Volgende week komen
er een website en flyers en publicatie in de plaatselijke krant die aangeeft waar
mensen hun compensatie kunnen afdragen. De doelgroep, die moeilijk rond kan komen,
kan vervolgens een beroep doen op dit fonds.
Natuurlijk is er ook de samenwerking met alle mensen van goede wil, partners in de
samenleving. Of zoals veel overheidsdocumenten zeggen: coalities sluiten met degenen
die iets kunnen doen aan eenzaamheid. Denk aan maatschappelijke instanties en hulpdiensten.
Op een school in Rotterdam is een armoedecoach aangesteld om te kijken achter de voordeur
waarom kinderen eenzaam zijn en waarom ouders niet naar de ouderavonden komen.
Voor Mark is dat fijn maar niet noodzakelijk. Hij heeft een goede baan en zijn vrouw
ook. Ze kunnen de tramritjes voor hun kinderen prima betalen. Hij is ook gewend zijn
weg te vinden in bureaucratische systemen, zegt Mark. Wij vroegen ons af: zou dat
ouders die het écht nodig hebben ook lukken? Ik vraag het aan een armoedecoach, een
voedselbankmanager en een sociaal jeugdmakelaar: denken zij dat de Rotterdamse kinderen
die gratis reizen, ongeveer de helft, de doelgroep is? Nee, zeggen ze alledrie. Te
veel stappen. Te ingewikkeld. Mensen met weinig geld hebben ook lang niet altijd een
computer of internet. De aanschafkosten van de ov-chipkaart zijn ook een belemmering.
