stroming in de economische ethiek die bepleit dat er een limiet moet worden gesteld
aan individuele rijkdom, vooral om sociale ongelijkheid tegen te gaan
Limitarisme…
is een stroming
[Motief]
streeft naar een rechtvaardiger samenleving, o.a. door het tegengaan van sociale ongelijkheid
[Onstoffelijke inhoud]
bepleit dat er een limiet moet worden gesteld aan individuele rijkdom
Wie een blik op de wereld anno 2023 werpt, ziet veel armoede, dakloosheid, toenemende
vermogensongelijkheid en, meer in het algemeen, een steeds verder inkrimpende verzorgingsstaat,
zegt Robeyns. "Daarbovenop komt natuurlijk nog de ecologische crisis. En in die context
zijn er mensen die miljarden euro's bezitten. Dat is toch bizar?" Binnen het limitarisme
wordt bijvoorbeeld nagedacht over de vraag wie in welke mate verantwoordelijk zou
moeten zijn voor bepaalde crises. Wie zou de rekening van de klimaatcrisis moeten
betalen? En is het eerlijk dat de middenklasse evenveel moet bijdragen als de heel
rijken?
Bij 10 miljoen is er consensus van meer dan 90 procent van de bevolking dat alle wensen
kunnen worden vervuld. De aandacht voor het getal van de rijkdomsgrens leidt bovendien
af van de redenen om rijkdom te beperken. En het is juist op basis van die redenen
dat ik voor limitarisme pleit. De politieke filosofie kent een omvattende literatuur
over de redenen om ongelijkheid te beperken. Sommige van die redenen gaan over armoede,
wat (in theorie) iedereen moreel verwerpelijk vindt. Toch gaat ongelijkheid niet alleen
over armoede.
Het limitarisme is een recente stroming in de politieke filosofie, die door nog hogere
belastingen meer wil herverdelen. Zolang er armoede is, stellen de limitaristen, moet
er een bovengrens zijn aan de rijkdom die anderen kunnen vergaren. Maar het Belgische
voorbeeld toont aan dat de limitaristen de bal jammerlijk misslaan.' Dat zegt Anton
Van Zantbeek, advocaat bij Rivus en gastdocent aan de Fiscale Hogeschool.
