De 3D-printer lijkt me al redelijk bekend, maar de specifieke toepassing op voedsel
wat minder. De ontwikkeling van de voedselprinter kwam in een versnelling terecht
toen de moleculaire gastronomie populair werd. In deze richting in de professionele
keuken wordt bewust gebruik gemaakt van de fysische en chemische eigenschappen van
voedsel. Producten worden tot in het extreme ontleed om vervolgens in een andere gedaante
gereconstrueerd te worden. Het principe van de voedselprinter lijkt op dat van de
gewone kleurenprinter: reservoirs met ingrediënten plaatsen, op de knop drukken en
de machine doet het werk. Het
De voedselprinter is nog in de conceptfase. Er is dus nog geen prototype gemaakt.
De machine werkt eigenlijk heel erg logisch. In diverse gekoelde kamers bewaart de
machine ingrediënten, zoals bijvoorbeeld meel, kruiden en aardappelpuree. Wanneer
iemand een bepaald gerecht wil eten, komen de verschillende ingrediënten samen in
een mixkamer. De mix wordt gekookt of gekoeld, en vervolgens laag voor laag geserveerd
op een bord.
Stel je voor: je hebt een grote groep mensen, waaronder je kersverse schoonouders,
uitgenodigd om dit jaar bij jou het kerstdiner te komen nuttigen. Alleen kun je eigenlijk
helemaal niet koken. Gelukkig is daar je nieuwe voedselprinter. Je sluit je laptop
erop aan, zoekt op internet naar het best beoordeelde recept voor gevulde kalkoen
met cranberrysaus, en stuurt de instructies door naar je printer. Na een hoop geratel
en gesputter stijgt er langzaamaan een prettige bakgeur op. Een uur later open je
het deurtje van de printer en daar staat je mooie kerstkalkoen, gebraden en wel.
