Klimaatangst is een nieuwe realiteit, maar wat als die angst de overhand neemt? Of
zo heftig wordt dat je ervoor in therapie moet? 'Het klimaat polariseert. Daardoor
spreken mensen met een chronische angst hun zorgen niet uit.
Tien jaar geleden lag de wereld nog op koers voor 4 à 5 graden opwarming, vandaag
is dat nog 'slechts' 2,6 tot 2,9 graden Celsius - nog steeds geen fraai vooruitzicht,
maar al een enorme verbetering. Klimaatwetenschappers zwegen ook te vaak wanneer hun
werk in de media werd verdraaid of opgeblazen, met onheilstijdingen over "collectieve
zelfmoord" of "twaalf jaar om een catastrofe te vermijden". Misschien zagen ze die
onzin door de vingers omdat ze geloofden dat een scheutje klimaatangst nodig is om
mensen wakker te schudden, maar inmiddels weten we: doemporno werkt niet. Je drijft
een kleine minderheid tot wanhoop of regelrechte klimaatdepressie, maar je laat de
grote meerderheid koud.
Een vriendin van me krijgt binnenkort haar derde kind. Dat was niet zo gepland, de
baby had zich helemaal op eigen initiatief aangediend, maar dat gaf niet, de vriendin
had nog plaats genoeg aan tafel en ook alle andere direct betrokkenen verheugden zich
op de aanstaande geboorte. Enkel een schoonbroer had enige reserve getoond toen hem
het blijde nieuws werd gemeld. 'Ah bon. Nóg een kind erbij op de wereld. Voor die
klimaatuitstoot mag ik elk jaar veertig keer op en neer naar Brazilië vliegen.' Een
ontstellende reactie vond ik dat. Zover heeft onze klimaatangst ons dus gekregen:
dat zelfs de komst van een kind in CO2-uitstoot wordt uitgedrukt.
